Οι δύο θίασοι αυτογελοιοποίησης που κυβερνούν τη χώρα, παραπατούν εδώ και αρκετό καιρό. Τις τελευταίες ημέρες όμως, το πράγμα έχει ξεφύγει από κάθε όριο, ξεπερνώντας το κανονικό κατά πολύ. Τόσο πολύ, που είναι αδύνατον να μην αναρωτηθεί κανείς, αν όλα αυτά τα ζει στην καθημερινότητα του ή παρακολουθεί θεατρικό έργο του Αριστοφάνη ή του Μένανδρου. Ή, ακόμη χειρότερα, του Ντέκκερ ή του Μολιέρου...
Εκτός και η πραγματικότητα αποδείξει, πως βιώνουμε όλοι, μία όπερα του Βάγκνερ...
Πιθανόν τα παραπάνω σχόλια, να μοιάζουν υπερβολικά, παρατραβηγμένα. Στην πραγματικότητα όμως, ίσως είναι ελαφρά υποτιμημένα ως προς τη σοβαρότητα αλλά και τη γελοιότητα της κατάστασης.
Δηλαδή, τι θα μπορούσε να είναι περισσότερο γελοίο από μία κυβέρνηση η οποία, στην προσπάθειά της να δικαιολογήσει τις γκάφες της και τα (τεράστια) προβλήματα συνοχής που παρουσιάζει εξαιτίας τους, κατηγορεί ως υπαίτιους "γνωστά συμφέροντα"; Δίνοντας ως αιτιολογία της δράσης αυτών των συμφερόντων "προβλήματα με τη Δικαιοσύνη" του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης; Προβλήματα τα οποία μόνο εκείνη γνωρίζει; Τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία, τα συμφέροντα που εμμέσως πλην σαφώς υποδεικνύει, έχουν τοποθετηθεί δημόσια και κατ’ επανάληψη υπέρ της;
Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει το περιστατικό ως το άκρον άωτο της γελοιότητας και, αφού γελάσει αρκετά, να το προσπεράσει. Να θεωρήσει ότι πρόκειται για ένα ακόμη φαινόμενο αυτοδιάλυσης του κυβερνητικού θιάσου και να προχωρήσει παρακάτω.
Δυστυχώς όμως, η αναφορά σε δικαστικά προβλήματα του κυρίου Μητσοτάκη, τα οποία κανείς άλλος πριν του συγγραφέα του non paper και της παρέας του στο Μαξίμου γνωρίζει, το καθιστά αδύνατον. Και μετατρέπει την κατάσταση σε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΟΒΑΡΗ. Πιο σοβαρή δεν γίνεται...
Δεν εξετάζω εάν υπάρχουν πράγματι προβλήματα του αρχηγού της ΝΔ (ή του Ναβουχοδονόσορα εδώ που τα λέμε) με τη Δικαιοσύνη, ποια μπορεί να είναι αυτά ή, ακόμη-ακόμη, εάν είναι υπαρκτά ή όχι. Αυτό που πραγματικά με βγάζει από τα ρούχα μου είναι ότι το μέγαρο Μαξίμου γνωρίζει ΜΗ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΜΕΝΑ στοιχεία της Δικαιοσύνης! Για πολλοστή φορά! Και με την προϊστορία να προϊδεάζει ότι πρόκειται για αισχρές συκοφαντίες!
Τελικά, έχει η Ελλάδα πραγματική και ουσιαστική Δημοκρατία, στην οποία υπάρχει και λειτουργεί η, ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ, διάκριση των εξουσιών; Ή ζούμε όλοι μαζί σε Σουλτανάτο Τσίπρα-Καμμένου και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι;
Το φαινόμενο δεν είναι ούτε πρωτόγνωρο, ούτε είναι αυτή η μοναδική μορφή που, συχνά-πυκνά, παίρνει. Εκτός και θεωρείτε ότι π.χ. η προσπάθεια του Ρουβίκωνα για μπούκα στο γραφείο Κατσίκη, ήταν "τυχαία, αυθόρμητη και άσχετη με τα όσα συμβαίνουν στον κόμμα των ΑΝΕΛ". Όταν ο Ρουβίκωνας έχει το ελεύθερο να "χτυπά" όπου και όπως γουστάρει ανενόχλητος (π.χ. στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, σε απαγορευμένης πρόσβασης χώρο και χωρίς να συλλαμβάνεται ΚΑΝΕΙΣ) και όταν ο κύριος Κατσίκης, όλως τυχαίως, ήταν ο μοναδικός βουλευτής των ΑΝΕΛ που επιτέθηκε ανοικτά στον "αποστάτη" συνάδελφό του Λαζαρίδη...
inRead Advertisement by VIDADS since 2011
Για να μην αναφερθούμε στο πόσο "πλέρια δημοκρατική" πράξη είναι η ΔΗΜΟΣΙΑ "πίεση" Βούτση στον αντιπρόεδρο της Βουλής Δημήτρη Καμμένο, να παραιτηθεί! Κατά παράβαση του κανονισμού της Βουλής! Εκείνου τον οποίο έχει ορκιστεί να εφαρμόζει και να διαφυλάττει!
Η χώρα βρίσκεται μπροστά στο κρισιμότερο σταυροδρόμι της ιστορίας της. Η πορεία της, αν όχι αυτή καθ’ εαυτή η ύπαρξη της, κρίνεται από τους σχεδιασμούς που θα γίνουν τους επόμενους 12-18 μήνες. Και την επακόλουθη υλοποίηση στα επόμενα 5-8 χρόνια.
Οι βάσεις για αυτήν την πορεία, είναι ανάγκη να τεθούν... χτες. Η κυβέρνηση όμως, αντί να επικεντρώνεται σε αυτόν τον (πολλαπλό και) εξαιρετικά δύσκολο στόχο, ενδιαφέρεται μόνο να κρατά τη χώρα σε μακροχρόνια προεκλογική περίοδο και να διατηρεί την κουτάλα της εξουσίας, με κάθε κόστος. Αδιαφορώντας, ανάμεσα στ’ άλλα, αν στην προσπάθειά της γελοιοποιείται η ίδια και γελοιοποιεί τη χώρα.
Εκτός και θεωρεί κανείς ότι, μια προεκλογική περίοδος 6-15 μηνών, βοηθά την προσπάθεια της χώρας για ουσιαστική έξοδο από την κρίση. Ή μπορεί να πιστεύει ότι π.χ. τ’ Αγγλικά του κυρίου Τσίπρα στον Λονδίνο, δίνουν κύρος και αποτελεσματικότητα στις συζητήσεις και περιποιούν τιμή σε οποιονδήποτε. Είτε στον δάσκαλό του, είτε στον ίδιο, είτε στη χώρα που εκπροσωπεί ως πρωθυπουργός.
Δυστυχώς για την Ελλάδα, τα γέλια και οι ειρωνείες απ' όλο τον πλανήτη για την φαρσοκωμωδία που, άλλοι άθελα και άλλοι εσκεμμένα, ζούμε, αντηχούν μέχρι και το... Ροβανιέμι. Όμως εκείνο που πρέπει να κυριαρχήσει στο μυαλό των Ελλήνων, είναι πως "ό,τι αρχίζει ωραία, τελειώνει με πόνο".
Μπας και βρεθεί ελπίδα, ποτέ…
Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου